जेनिथ - एक सम्झना

पुल्चोक रोबोटिक्स क्लब ले आयोजना गरेको Everest Conquerer 2006 नामक रोबोटिक्स प्रतियोगिता मा एड्भान्सड कलेज अफ ईन्जिनियरीङ्ग एन्ड म्यानेजमेन्ट को प्रतिनीधी रोबोट Zenith को बेला साथीहरू को मिहिनेत र जेनिथको सफल प्रदर्शन प्रती समर्पित । विशेषत: प्रतियोगिता को Final को त्यो सनसनीपुर्ण क्षणलाई । तस्विरमा विनोद श्रेष्ठ,प्रकाश प्रसाईँ, म, बासुदेव अर्याल, कुशल खनाल,अमित कुमार तामाङ, सरोज अधिकारी, सन्तोष कुमार बराल, भाई राम कुशी । र यादमा, बहिनी हरू साबी केसी, सिका श्रेष्ठ, सुनिल ढकाल, सतिश त्रिपाठी, दिनेस पान्डे, किरन शर्मा, ईश्वर, रजिना र एड्भान्सड कलेज का सबै मित्र तथा भाईहरु। दाजु ज्ञानेन्द्र रिजाल, सुबास न्यौपाने , रबिन पन्त, रोशिष शाक्य, र अन्य सबै जना ।

साभार : अन्जुलिमा अभियन्ता - संयुक्त कवितासंग्रह


छाती नै छेडिन्छ कि जस्तो गरी

धड्किरहेको दिल लिएर,

म तिमीलाई नियालीरहेछु,

करेन्ट लागेर ढलेको शरीर झैँ

अर्‌रो भएर मेरा अङ्ग

तिम्रा चाल पछ्याईरहेछन् ।

तिम्रा हरेक चाल

मेरो जलेको दिल ब्यूँताउने

अमृतका थोपासरी हुन् ।

तिमीले शिखरमा पुगेर

विजयको झन्डा फहराएको

कल्पनाले मात्र पनि

म रोमाञ्चित हुन्छु ।

हाम्रा अनिँदा रातको

उज्यालो सपना हौ तिमी ।

हाम्रो पसिनाले सिँचेर

रापीला घामबाट छोपेर

हुर्काईएकी कोपिला हौ तिमी ।

प्रतिस्पर्धाको यो भिडमा,

म,

र म जस्ता एड्भान्सडहरूको

लाज बोकेर मैदानमा उत्रेकी -

प्यारी जेनिथ,

जूनको लाली नै मत्थर हुने गरी,

शीखरमा निशानी खोपेर तिमीले।

सफलताको स्वाद दिलायौ,

मेरा अंग- अंगमा,

रक्तसञ्चारको आभाष दिलायौ ।

प्यारी जेनीथ,

अब फेरी कहिले चढ्छयौ ?

ऊन्नतीका शिखर

सफलताको सगरमाथा,

पन्छाउँदै ति तूवाँलोहरू,

ति बाटो छेक्ने अड्चनहरू,

प्रतिभामा छेकबार लगाउन खोज्नेको,

सिमाना नाघेर,

फेरी कहिले फुल्छ्यौ ?

मेरो सृजनाको खेतमा ।

भन फेरी कहिले चढ्छ्यौ ?

त्यो सफलताको सगरमाथा,

.....................